تقویم مسابقه قرمز
ارائه و تحلیل آثار 11 و 12 اردیبهشت ۱۴۰4

قرمز

;

روایت‌هایی از جرات و تجربه

;RED Stories of courage and experiment قرمز; روایت‌هایی از جرات و تجربه کانون معماران معاصر ۱۴۰۴-۱۴۰۳
روز
ساعت
دقیقه
ثانیه

ارائه و تحلیل آثار برگزیده

کانون معماران معاصر بر مبنای چشم‌انداز خود برای افزایش قدرت “تجربه‌گرایی” در طراحی معماری، رویداد قرمز را برگزار می‌کند.
قرمز، نه پی‌جوی نتایج بی‌خطا، بلکه نامسابقه‌ای است در ستایش خلاقیت جسورانه و در جستجوی آزمایش و تحقیق در طراحی معماری.

ارزش‌های قرمز در این مسیر، پژوهش است و شجاعتِ دست به عمل بردن و نهراسیدن از اشتباه در پروژه‌های ساخته‌شده یا آماده‌ی ساخت *.

* توضيح: پروژه‌ی آماده‌ی ساخت از نگاه قرمز پروژه‌ای است که وجه تجربی و خلاقش را در رابطه‌ی مستقیم با واقعیت آزموده و شرایط واقعی و محدودیت‌هایش را در نظر گرفته باشد.
Discovery Exploring
Uncertain
Solutions
راه حلغیرقطعی Fearlessly Embracing
Mistakes
Pushing
Boundaries
تجربه‌گرايی RED درقرمز
اولويت قرمز محتواي فکري پروژه است. بر همین اساس، با امتناع از طبقه‌بندي پروژه‌ها بر مبنای مقياس يا عملکرد می‌کوشد پروژه‌ها را بر اساس نوآوري و تجربه‌گرايي‌شان در ارزش‌هاي محتوايي معماري بسنجد.
سازماندهی و
امکانات فضاييOrganization and
Spatial Possibilities
فهم و تغییر دیاگرام‌های فضایی چگونه سبب توسعه‌ی پروژه‌ی معماری، خلق امکانات جدید یا خوانشی تازه از مسئله‌ای قدیمی شده است؟

Oasis No.7, Haus Rucker, 1970

The Rental Space Tower, Sou Fujimoto, 2016

Zero-Gravity-1, Serra Utkum Ikiz, 2022

Beach Matrix, Ken Isaacs, Westport, Connecticut, 1967

هنرْساخت و
کار با مصالح
Tectonic and Materiality

تکتونيک را هنر ساختن تعریف کرده‌اند؛ ساختن هم به مفهوم فنی و هم به معنی زیبایی‌شناختی آن. تکتونیک یعنی چگونه مي‌توان با تفکر و آزمايشِ مصالح و شيوه‌هاي ساخت به ظرفيت‌هاي بياني معماري افزود يا به زبانی جديد دست يافت؟

Bruder Klaus Kapelle, Peter Zumthor, 2007

The Living, David Benjamin. New York, USA, 2020

Sandbag house, Nader Khalili, Kuwait, 2011

Bamboo and Rice Home, Pouya Khazaeli, Iran, 2013

برنامه و
بعد اجتماعی

تغيير در برنامه‌هاي عام یا گفتگو با خواست کنونیِ جامعه چگونه می‌تواند به ظرفيت‌هاي معماري براي خلق رويدادهاي تازه منتهی شود؟

Habitat for Orphan Girls, ZAV Architects, Iran, 2014

Jadgal School, Daaz Office, Seyed-Bar, Iran, 2022

Villa Verde Housing, ELEMENTAL, 2010

مقیاس RED قرمز

معماری و کوچک‌تر

از بلوک ساختمانی تا شئ معماري فضامند
برگزینندگان RED قرمز
دبیر محتوایی RED قرمز
ارزیابی آثار RED درقرمز

قرمز، جشن جرات و تجربه است.

بر همین اساس، از میان برگزيدگان برنده‌اي اعلام نخواهد شد تا قرمز صرفاً عرصه‌اي باشد براي روايت، بررسي و تحليل دقيق بیست تلاش در زمين جسارت و تجربه‌گرايي.

برآمدن از مشاهده‌ی موشکافانه

پيش‌برندگي و افق‌گشايي

مربوط بودن

معیارهای
ارزیابی

قرمز از شرکت‌کنندگان دعوت می‌کند پروژه‌های نوآورانه‌ی خود را همراه با بينش‌هايی جامع ارائه دهند. چارچوب پیشنهادی قرمز برای ارائۀ جوهر آثار نوآورانه، ساختاری سه‌مرحله‌ای دارد:

ساختار ارائه آثار RED
پرسش / مسیر / اثر/
روش ارزیابی آثار RED درقرمز

مرحله‌ی اول: بررسی کمی آثار بررسی کمی مواردی همچون نقص مدارک، عدم رعایت مالکیت معنوی اثر و یا عدم انطباق با شرط تعداد پروژه‌های ارسال شده به ازای هر شرکت کننده. همین‌طور بررسی بدوی محتوایی، شامل خروج از مقیاس قرمز و یا عدم انطباق با شرط آماده به ساخت بودن.

مرحله‌ی دوم: انتخاب آثار ترکيبی از معماران خارج از ايران، آثار دريافت‌شده و قابل بررسی را ارزيابی می‌کنند و فهرستی از آثار برگزیده تهیه می‌شود. این فهرست تا ۱۳ اثر در بخش پروژه‌های ساخته‌شده و تا ۷ اثر در بخش پروژه‌های آماده‌ی ساخت را در بر دارد.

مرحله‌ی سوم: ارائه و تحليل برگزیدگان آثارشان را در حضور تحليلگران و مخاطبان ارائه می‌کنند. مدت‌زمان ارائه‌ی هر اثر ۱۰ دقيقه است. تحليلگران با کمک دياگرام‌های ترسیمی و بحث‌های کلامی پتانسيل‌های نهفته در آثار را موشکافانه بررسی و روشن می‌کنند.

نمايشگاه آثار علاقه‌مندان به معماری و پروژه‌های تجربه‌گرا می‌توانند از آثار برگزیدگان در روزهای ارائه بازدید کنند.

شرایط زمانی و مکانی
آثار
RED

پروژه‌ها باید بین سال ۱۳۹۵ تا امروز خلق شده باشند و مکان‌شان ایران و کشورهای فارسی زبان باشد.

مخاطبان RED قرمز

شرکت در قرمز محدودیت سنی ندارد.

ثبت‌نام در قرمز با حمایت مالی حامیان رایگان است.

معماران و دفترهای حرفه‌ای
معماران و دفترهای جوان
دانشجویان معماری
طراحان صنعتی
مجسمه‌سازان
طراحان داخلی
طراحان آبجکت
و همه‌ی طراحان و ديزاينرهای تجربه‌گرا

تقویم و زمانبندی RED قرمز
پرسش‌های متداول
زمان‌بندی ارسال آثار قرمز چگونه است؟

شروع ثبت نام از ۱۰ آذرماه تا 3 بهمن ماه ۱۴۰۳ است.

معماران، هنرمندان بینارشته‌ای و دفترها و استودیوهای معماری، بدون محدودیت سنی.

پروژه‌های ساخته شده و آماده ساخت در مقیاس بلوک ساختمانی تا شئ معماری فضامند مانند آبجکت و اینستالیشن که از سال ۹۵ به بعد ساخته شده باشد.

معمار مسئول / طراح پروژه یا هریک از اعضای تیم پروژه با کسب رضایت از معمار مسئول / طراح پروژه. قرمز در رعایت این موضوع و حق مؤلف به شرکت ‌کنندگان اعتماد می‌کند و در صورت رعایت نکردن راستی در این مورد، پروژه ارسالی از فرآیند حذف خواهد شد.

مدارک پروژه در قالب یک شیت افقی به ابعاد (70×300 سانتی‌متر) و به زبان انگلیسی قابل دریافت است.

هر شرکت کننده حداکثر مجاز به ارسال دو پروژه ساخته شده و یک پروژه آماده به ساخت می‌باشد. اما برای هر پروژه باید جداگانه مسیر بارگذاری طی شود.

امکان شرکت از ایران و کشورهای فارسی زبان که در جغرافیا، فرهنگ، تاریخ، هنر و اقتصاد از شباهت نزدیکی به هم برخوردارند، وجود دارد.

فارغ از تعداد نفرات تیم‌ها و شرکت کنندگان، مبنا و معیار داوری پروژه‌ها؛ مشاهده موشکافانه، مربوط بودن، پیش‌برندگی و به طور کلی تجربه‌گرایی پروژه خواهد بود.

شرکت در قرمز محدودیت سنی ندارد.

اجرا شدن یا آماده اجرا بودن شرط لازم برای شرکت پروژه در قرمز است.

با ثبت اطلاعات پروژه در وبسایت قرمز و آپلود مدارک لازم طبق دستورالعمل داخل سایت، امکان ثبت آثار توسط معمار مسئول / طراح پروژه وجود دارد.

هزینه حضور در قرمز با حمایت مالی حامیان رایگان می‌باشد.

ترکيبی از معماران خارج از ايران، آثار دريافت‌شده و قابل بررسی را ارزيابی می‌کنند و فهرستی از آثار برگزیده تهیه می‌شود. این فهرست تا 13 اثر در بخش پروژه‌های ساخته‌شده و تا 7 اثر در بخش پروژه‌های آماده‌ی ساخت را در بر دارد.

انتخاب ۲۰ اثر از میان شرکت‌کنندگان بر عهده‌ی برگزینندگان خواهد بود.

حضور شخصی که پروژه را برای شرکت در مسابقه ثبت کرده، به عنوان نماینده پروژه در رویداد نهایی و برای ارائه پروژه ضروری خواهد بود.

شیت ارسالی باید فاقد هرگونه مشخصات شرکت کنندگان باشد٬ اما تایید هویت شرکت کنندگان در مرحله‌ی ثبت نام الزامیست.

کنداکتور RED قرمز
نشست اول قرمز ارائه ها و نشست پنج‌شنبه، 11 اردیبهشت1404
  • اعلام برنامه | سخنرانی محمدرضا قدوسی (آبی)۱۴:۰۰
  • بخش اول برشی از جلسه گزینش نهایی آثار نامسابقه قرمز 2۱۴:۴۰
  • ارائه اول | پوشش محافظ برای کاخ آپادانا
    محمدرضا محب‌علی | استودیو طراحی معماری پراگماتیکا۱۵:۰۰
  • ارائه دوم | کلینیک پارک‌وی
    سولماز تاتاری، احسان توسلی | طرح و ساخت ازنو۱۵:۱۰
  • ارائه سوم | گالری بدون دیوار
    سپیده علمی | استودیو سپیده علمی۱۵:۲۰
  • ارائه چهارم | مدرسه زاهدان
    دانیال شاملو، شهربانو پارساکیان | استودیو معماری شهر پل یادمان۱۵:۳۰
  • استراحت۱۵:۴۰
  • ارائه پنجم | همآب
    امیرمسعود آقاجانی‌زاده | دفتر معماری دوران۱۶:۱۰
  • ارائه ششم | تَک
    حسین منوچهری۱۶:۲۰
  • ارائه هفتم | بوتیک ال (L)
    آناهیتا عباسی، مهنا رستگار سیکارودی | شرکت معماری بن۱۶:۳۰
  • درباره کانون۱۶:۴۰
  • ارائه هشتم | آرشیو پرتقالی
    سپیده علمی | استودیو سپیده علمی۱۶:۵۵
  • ارائه نهم | بوتیک هتل ارنان
    محمد رحیمی‌زاده، شقایق نعمتی | استودیو معماری کالبد۱۷:۰۵
  • استراحت۱۷:۱۵
  • پنل گفتگو | محمد مجیدی، هومن طالبی، روشنک شیخ‌رضایی۱۷:۳۵
  • اهدای تروفی | اعلام برنامه جمعه۱۹:۱۵
نشست دوم قرمز ارائه‌ها و نشست صبح جمعه، ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴
  • اعلام برنامه | سخنرانی آرین خلیقی (دبیر محتوایی نامسابقه قرمز)۱۰:۰۰
  • بخش دوم برشی از جلسه گزینش نهایی آثار نامسابقه قرمز 2۱۰:۳۰
  • ارائه دهم | پلتفرم پاستیلی
    سالار کشاورز | DEEVSAAL۱۰:۴۵
  • ارائه یازدهم | خانه دزفول
    محسن کاظمیان فرد، پریما جهانگرد | دفتر طراحی نگرش بنیادین۱۰:۵۵
  • ارائه دوازدهم | روستا سرای کمشهر
    نگار دولتی | استودیو معماری و دیزاین دوازده - هفده۱۱:۰۵
  • درباره کانون۱۱:۱۵
  • استراحت۱۱:۲۵
  • معرفی سه ارائه بعدی۱۱:۴۵
  • ارائه سیزدهم | حولی
    پارسا پهلوان، سعید رمضانی۱۱:۵۰
  • ارائه چهاردهم | خانه 1330
    محمد کانی‌سواران | دفتر کانی‌سواران۱۲:۰۰
  • ارائه پانزدهم | آپارتمان پاکت میانی
    مهرداد مکارمی | دفتر معماری کراس۱۲:۱۰
  • پنل گفتگو | علیرضا تغابنی، آرش نصیری، کامران حیرتی۱۲:۲۰
  • اهدای تروفی۱۳:۲۵
نشست سوم قرمز ارائه‌ها و نشست عصر جمعه، ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴
  • اعلام برنامه | بخش سوم برشی از جلسه گزینش نهایی آثار نامسابقه قرمز ۲۱۵:۰۰
  • ارائه شانزدهم | ساختمان تجاری ارغوان
    محمدرضا عالم‌ رجبی، سجاد جعفری گلویک، عاطفه عالم رجبی، سیما عظیمی‌پور | استودیو معماری ۱۳ درجه۱۵:۲۵
  • ارائه هفدهم | پروژه کتوم
    امیر خرقانی، الهام اصغرپور | استودیو معماری بودن۱۵:۳۵
  • ارائه هجدهم | اقامتگاه دیزمان
    آسو خسروی، داوود محمدحسن | استودیو ریمان۱۵:۴۵
  • ارائه نوزدهم | آپارتمان مسکونی میان‌بافت- ۱۲۴
    مازیار قاسمی‌نیا | دفتر معماری همه‌شهر۱۵:۵۵
  • درباره کانون۱۶:۰۵
  • استراحت۱۶:۱۵
  • معرفی حامیان۱۶:۳۵
  • ارائه بیستم | ویلا ونوش
    کورش رفیعی | دفتر طراحی کورش رفیعی۱۶:۴۵
  • ارائه بیست و یکم | فضای فاسد شده
    امید نیکوکار | آن استودیو۱۶:۵۵
  • ارائه بیست و دوم | مزرعه کلیشاد
    ادیب ایروانی، محسن خزدوز | استودیو سه‌بر۱۷:۰۵
  • پنل گفتگو | یاسر موسی‌پور، رضا دانشمیر، هما فرجادی۱۷:۱۵
  • اهدای تروفی | سخنرانی اختتامیه۱۸:3۰
حامیان RED 2 قرمز ۲
همراهان نامسابقه قرمز 2
حامیان کانون معماران معاصر
رسانه های همراه قرمز
رسانه خبری تحلیلی معمارنیوز
مجله دیجیتال معماری معاصر ایران
فصلنامه هنرهاى تصویری
معمار ایرانی
پایگاه خبری فضای نو
‌گروه تخصصی جامعه معماران ایران
قرمز پیشین
قرمز ۱ :: ۱۴۰۲
در دی‌ماه ۱۴۰۲، کانون معماران معاصر در راستای تحقق چشم‌انداز خود و افزایش قدرت تجربه‌گرایی در طراحی معماری، نامسابقه قرمز را برای اولین بار در سطح کشور برگزار کرد. در نهایت، از میان آثار دریافتی، ۲۰ اثر توسط معماران برجسته خارج از کشور برگزیده شدند. گروهی از تحلیل‌گران متشکل از معماران برجسته‌ی ایرانی در حضور ۱۵۰۰ نفر طی دو روز این آثار را مورد تحلیل و بررسی قرار دادند. به علاوه نمایشگاهی از ۲۰ اثر برگزیده و همینطور اینستالیشن حامیان این نامسابقه در کنار فضای ارائه‌ی آثار برگزار شد. از اردیبهشت ۱۴۰۳، کانون معماران معاصر جهت حفظ استمرار و تداوم موضوع نامسابقه، با برگزاری سلسله رویدادهای «میز قرمز» به معرفی پروژه‌های فکری برگزیدگان پرداخته است و این مهم تا دوره‌ی دوم نامسابقه‌ی قرمز ادامه خواهد داشت.

عنوان پروژه: اقامتگاه دیزمان
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: تهران، دیزین
بیانیه پروژه:
دیزمان یک اقامتگاه کوچک کوهستانی است. اقامتگاهی کوچک مقیاس در زمینی به وسعت یک هزار متر مربع در مرز میان شهر (روستای دیزین) و محیط زیست (کوهستان بکر دامنه جنوبی البرز) ، بخشی از زمین هایی که شهر در تلاش است آنها را تبدیل به زمینی برای رشد خود و بازتولید سرمایه از طریق تبدیل آنها به ساختمان های مسکونی خصوصی کند.
دیزمان در اولین گام با تعریف یک رابطه موقت میان محیط زیست و سازه اقامتگاه به سازماندهی یک وضعیت غیر تهاجمی نسبت به زمین پروژه پرداخت. رابطه ای که در عین ایجاد یک پناهگاه با امکانات و آسایش کافی برای زندگی در یک محیط کوهستانی سخت، این امکان را نیز ایجاد میکند که سازه اقامتگاه به راحتی و بدون آسیب به خاک و بستر برچیده شده و هیچ ردی از خود در محیط به جای نگذارد.
در این وضعیت زمین توسط سازه(بدنه) اقامتگاه تسخیر نشده و هیچ آسیبی نخواهد دید. در تعریف دیزمان زمین و ساختمان یک رابطه هم زیستی دارند. این همزیستی از طریق سبکی سازه، فونداسیون خشک ، قابلیت برچیده شدن  کامل و فاصله ساختمان از زمین حاصل شده است و از این رو زمین پس از حضور سازه(بدنه) اقامتگاه بلا استفاده و بی حاصل نخواهد شد و این تعریف دیزمان از این همزیستی است.
از سویی دیگر جنس بدنه دیزمان از فولادیست که رد زمان و پیری را در خود نمایان میکند و در کنار ساختار هندسی ساده و متمایزش از طبیعت  در گذر زمان تغییر کرده و در کنار ساختار تکتونیک موقتش عدم جاودانگی و تغییر پذیریش نسبت به محیط زیست را یادآور میشود.

در گام بعدی دیزمان در ساختار فضایی خود نیز در تلاش است تا امکان ایجاد یک رابطه نزدیک اما کنترل شده را میان انسان و محیط ایجاد کند و سنت های عام زندگی شهری را کمرنگ سازند.
پروژه متشکل است از دو جعبه با مقطع مربع در دو سمت یک تراس نیمه باز که سازمان فضایی و روابطشان به گونه ای طراحی شده است که انسان را وادار به رفتارهای از پیش تعیین شده در سنت زندگی شهری نکند، از این رو فضاها بدون کاربری هستند و از طریق ترکیب بندی اشیا درونشان کاربری های مختلف و موقت پیدا میکنند.
در سازمان فضایی دیزمان سلسله مراتب خصوصی و عمومی پیش بینی نشده و سازمان فضایی آن از فضاهای نیمه باز/بسته (جعبه ها) و فضاهایی باز/نیمه باز (تراس) تشکیل شده است و از این طریق تلاش میکند انسان را از سنت زندگی در خانه های شهری دور کند.
دیزمان در تعریف خود میخواهد همزیست با محیط ش باشد، به همین دلیل سازه دیزمان در یک کارگاه محلی ساخته و سپس به این محل منتقل شد تا هرچه بیشتر آسیب هایش به محیط زیست کنترل شود. همینطور در تکتونیک و روش ساخت نیز به گونه ای طراحی شد که در زمان برچیده شدن بدون پسماند به محل دیگری منتقل شده و حتی در صورت فرسودگی و نیاز به تخریب تمامی بخش هایش قابلیت بازیافت داشته باشد.
دیزمان در تلاش است پاسخی برای همزیستی انسان و محیط زیست باشد.
دیزمان اقامتگاهیست که ساکنینش همگی مانند خودش موقتی هستند و با چند روزی اقامت در آن کمی زندگی در خارج از حدود مرسوم سنت های زندگی شهری را تجربه میکنند و در مواجه با سازه ای قرار میگیرند که هر روز رد زمان را روی اندامش ثبت میکند تا روزی که دیگر قادر به پذیرایی از مسافرینش نباشد.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو ریمان
نام معمار/ طراح مسئول: آسو خسروی، داوود محمدحسن
نام اعضای تیم طراحی:فاطمه محمدحسن
نام عکاس: سجاد کاشانی
اجرا: داوود محمدحسن
مجری سازه‌های فلزی: حمید بهشتی، محسن قاسمی
مجری سازه‌های چوبی: وحید شفیعی
نصب سازه‌های فلزی:بهنام بیدار

 

عنوان پروژه:ساختمان تجاری ارغوان
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: یزد
بیانیه پروژه:
پروژه ارغوان را می‌بایست به عنوان تمرینی در ساحت‌ تجربه‌گرایی و تکتونیکی واکاوی کرد. حالتی تکوینی که در میدان تجربه‌های زیسته آدمی‌، فنون، زمان، مصالح و نیروها رخ می‌دهد و در انتها به عنوان امری خلاق و نو، وارد حیاتی زیبایی‌شناسانه می شود. فرگشتی که از فنون در حال فراموشی مانند ترکه‌بافی آغاز و آن‌را به یک آلترناتیو عملیاتی، نو و پاسخگو به روح‌ زمانه خودش در معماری تبدیل می‌کند.

الف: فرگشت تکتونیکی ترکه ارغوان: استفاده از ترکه‌بافی و شاخه‌های دور ریز ارغوان در این پروژه، اولین تجربه ما در استفاده از این فن بومی نبوده است. پیش از این نیز تحت عناوین مختلفی نظیر جان‌پناه، سایه‌بان و حتی بخشی از نما در پروژه‌های دیگرمان استفاده کرده بودیم. در پروژه ارغوان اما استفاده از آن چنان بسط داده می‌شود که یک کل منجسم از دل آن زاده می‌شود. چیزی که ما سعی کرده‌ایم آنرا در قالب یک تکنیک ساخت مدون، به تجربه‌ و فنی تکرار پذیر و قابل توسعه برای دیگران و یا موقعیت‌های دیگر تبدیل کنیم.

ب: دست‌مایه و روح‌ زمانه : ترکه‌بافی حرفه‌ای است که مصالح کم ارزش را در فرآیند خلاق ساختن، تبدیل به شی ارزشمند و کاربردی می‌کند. بنابراین پروژه ارغوان سعی می‌کند از این خصلت ذاتی در اقتصاد پروژه استفاده کند. در این پروسه هزینه مصالح از موارد رایج، گران، انرژی‌بر و غیرمحیط‌زیستی دور، و بر شاخه‌های دورریز ارغوان متمرکز می‌شود همچنین هزینه‌های اجرا، عمدتا معطوف به پرداخت دستمزد به صاحبان حرفه به خصوص بافندگان بوده است.

پ: پاسخگویی به کانسپت معماری: پروژه ارغوان را باید ماحصل تجربی و شناختی دفتر ما از ترکه‌بافی، امکان‌های روبرویش و تلاقی آگاهانه آن با فرآیند مطالعاتی و طراحی معماری این پروژه دانست. در فرآیند طراحی به یک تصویر اولیه از پروژه رسیده بودیم. تصویری که در آن قصد داشتیم:1_ به‌واسطه ضعف‌های موجود در سازه (پروژه، بعد از اجرای سازه به دفتر ما واگذار شد) نیت بر آن شد تا نهایت سبک سازی را داشته باشیم. 2_ با توجه به ملاحظات اقلیمی شهر یزد، پوسته بتواند به عنوان غشایی حرارتی عمل کند. 3_ همچنین تا حد امکان پروژه در محدوده منابع مالی کارفرما بگنجد.

پروژه ارغوان، حاصل برهم‌کنش دو روایت است؛ یکی مبتنی بر جریان مداوم آزمون و تجربه در ناآزموده‌ها، و دیگری بر هدایت امرنو و خلاق در جهان امروز.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی:استودیو معماری 13 درجه
نام معمار/ طراح مسئول: محمدرضا عالم رجبی، سجاد جعفری گلویک، عاطفه عالم رجبی، سیما عظیمی پور
نام اعضای تیم طراحی:سید سینا مشکاتی، پویا شرقی
نام اعضای تیم ارائه:علیرضا سلمانزاده،امیررضا نامدان،فاطمه صالحی راد،سحر فتاح،رضا پارسائیان
مشاور سازه: علی شرقی
مهندس مکانیک: مصطفی خوبیاری، احمدعلی محمودی
مهندس برق: مرضیه میرزازاده
نام عکاس: محمدحسن اتفاق، عاطفه عالم رجبی، محمدرضا عالم رجبی
کارفرما: سید محمد جلیلی
پوستر:مجتبی حیدرپناه

 

عنوان پروژه: خانه 1330
تاریخ طراحی/ساخت: 1400
موقعیت پروژه: آذربایجان غربی، شهر مهاباد
بیانیه پروژه:
این خانه از یک بنای از دست رفته با محدودیت بودجه و امکانات ساده توسط یک زن و با همراهی یک معمار جوان به زیر ساختی جذاب برای بسیاری از جریانهای فرهنگی، اجتماعی شهر تبدیل شده است. این ساختمان ساده با بهره‌گیری از رویکرد طراحی محور و با استفاده از ساده‌ترین متریال‌ها توانسته فضا را به یک مکان فوق‌العاده‌ای به لحاظ حجمی و فرمی والبته کاربردی تبدیل کند که به نظر من اثر اجتناب ‌ناپذیری بر روی جریان فرهنگی شهر داشته است.
در راستای تحولات فرهنگی و اجتماعی معاصر زن‌های ایران و بخصوص جامعه کرد و همچنین از آنجا که این شهر بیش از ۲۰ سال متوالی از داشتن فضاهای گردهمایی همچون سینما محروم بوده است، این بنا مورد استقبال ساکنین این شهر مخصوصا جوان‌ترها قرار گرفت و خیلی زود به یک زیر ساخت فرهنگی و اجتماعی برای انجام کارهای مشارکتی تبدیل شد.
امروزه نه فقط جوان‌ها بزرگترین مخاطب این فضا هستند بلکه در این دوره کوتاه این فضا میزبان ده‌ها کنسرت خصوصی (موسیقی محلی)، نمایش فیلم‌های اثر گذار، مناظره‌های ادبی و نمایشگاهای هنری به خصوص نمایشگاه‌هایی با جنبه‌های حمایتی برای معرفی و فروش از قشر آسیب‌پذیر جامعه از جمله زنان سرپرست خانوار و یا زندانیان بوده است که بعضا مخاطبانی را از سایر شهرها و حتی کشورهای دیگر به این مکان کشانده است.
به این ترتیب نه تنها تاثیر قشر بانوان درلایه‌های اجتماعی در چنین فضاهای سنتی بیشتر دیده می‌شوند بلکه بانوان با حضورشان به عنوان نیروی کار تحولی در نگرش سنتی مردم این منطقه ایجاد کرده است.
خانه 1330 با استفاده از شیوه‌ای بسیار ساده و کم هزینه توانست به یک پتانسیل مناسب و با کیفیت فضایی بالا برای شهر ایجاد شود و به یک کانون توسعه فرهنگی و هنری در شهر تبدیل شود.
انتخاب متریال در این پروژه بسیار هوشمندانه بوده است چرا که در ایران سیمان از معمولی‌ترین متریال‌هاست که به وفور و با قیمت ارزان یافت می‌شود و قدرت سادگی اجرای این متریال این امکان را برای پروژه ایجاد کرده که با نیروی ساده محلی این پروژه به راحتی و بسیار ارزان اجرایی شود .
همینطور تمرکز بر تک متریال و تک رنگ بودن یکی از ویژگی‌های شاخص این پروژه شده است که خوشبختانه توانسته این کیفیت را حفظ کند و وسوسه استفاده از دیتیل‌ها و یا متریال فانتزی نشود.
وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: دفتر کانی سواران
نام معمار/ طراح مسئول: محمد کانی سواران
نام اعضای تیم طراحی: گل نسا متحد، مجید کانی سواران، فاطمه حسنلو، عاطفه پرنده
نام عکاس: محمدحسن اتفاق
همراه پروژه: کارفرما، نظارت و اجرا: شراره مسرور

عنوان پروژه: پلتفرم پاستیلی
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: تهران، اکباتان
بیانیه پروژه:
پلت فرم پاستیلی پروژه‌ایست در شهرک اکباتان که مثل یک پلاگین برای شهرک عمل می‌کند. اکباتان خود به تنهایی سبک زندگی جمعی منحصر به فردی دارد که علاوه بر مسائل معماری و شهرسازی، بدلیل بستر سیاسی امروز اهمیت ویژه‌ای دارد.

در فضای عمومی شهرک یک آبجکت تاسیساتی قرار دارد که در دو وضعیت دیده می‌شود: بعضی از این آبجکت‌ها متصل به ستون هستند و بعضی به صورت مستقل.

پلت فرم پاستیلی به عنوان یک پلاگین تعدادی از این آبجکت‌ها را در یک شبکه‌ی گرید به هم متصل و با کمترین دخل و تصرف و کم هزینه‌ترین روش آن را به یک استیج تبدیل می‌کند.

این پروژه در حقیقت برنامه‌ای را که وجود دارد ولی در شهر به رسمیت شناخته نمی‌شود در اکباتان استیج می‌کند.

استیج‌هایی فتوژنیک با فرم‌هایی ساده که حتی گاهی شباهت فرمی طعنه‌آمیزی هم به آنچه حذف می‌شود دارد.

رابطه‌ی تماشا کردن و امر تماشایی در این پروژه مورد سوال قرار گرفته است و در غالب دیالوگ و منولوگ مورد تجربه قرار گرفته است.

جستچر نشستن و تماشا کردن یا ایستادن تماشا کردن، نشتن و اجرا کردن و یا ایستادن و اجرا کردن در هر یک از آبجکت‌ها به گونه‌ای متفاوت تجربه می‌شود.

اضافه شدن این پلاگین کمک می‌کند تا فضایی برای برنامه‌ای که غیر قانونی تلقی می‌شود و به رسمیت شناخته نمی‌شود در حالی که وجود دارد ایجاد شود.

شهرک اکباتان به‌واسطه‌ی ویژگی‌های خاص معماری و شهرسازی و ساختار مدرن و متمرکز خود، به یکی از مهم‌ترین عرصه‌های مقاومت از نوع معاصر تبدیل شده است. اینجا، معماری و شهرسازی نه‌تنها بستری برای تجربه فضا، بلکه به‌عنوان عنصری فعال در شکل‌دهی به کنش‌ها و پیام‌های سیاسی عمل می‌کند.

رقص، که در بسیاری از فرهنگ‌ها و جوامع به‌عنوان بیانی از شادی و بیان احساسات شناخته می‌شود، در بستر معماری این شهرک معنای عمیق‌تری پیدا کرده است و به مانیفستی برای یک جامعه تبدیل شده است.

پلت فرم پاستیلی تشدیدیست بر وضع موجود و پر رنگ‌تر کردن آنچه معماری به سادگی می‌تواند در رفتار اجتماعی و سیاسی ایجاد کند.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: DEEVSAAL
نام معمار/ طراح مسئول: سالار کشاورز
مشاور هنری و متن:سپیده علمی

 

عنوان پروژه: بوتیک هتل ارنان
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: یزد، روستای ارنان
بیانیه پروژه:
با بازنگری در روند غالب طراحی بوتیک هتل‌ها مبنی بر بازسازی عین‌به‌عین گذشته، بوتیک هتل ارنان آزمونی است برای آن که فرآیند مرمت و بازسازی بخشی از مسیر طراحی باشند و نه هدف نهایی آن. در این مسیر، ساختار موجود قلعه حفظ و هر کجا لازم بود مرمت شد. سپس سقفی مانند کلاه روی بدنه قرار گرفت و این دو ابژه مستقل، فضاهای مختلف را شکل دادند. در بخش‌های که ساختار قلعه از بین رفته بود، ابژه سقف به داخل پیش‌روی کرده و در بخش‌هایی دیگر، فضا با عقب نشستن سقف، توسط قلعه شکل می‌گیرد. در این‌‌جا نه با حل شدن فضاها در یکدیگر بلکه با همجواری فضاهای مثبت و منفیِ دو شیء با مرزهای قوی میان گذشته و حال مواجهیم.
در تعریف چگونگی “بودن” در هتل به عنوان یک مقصد، اقامتی هدفمند در قالب یک “مسیر” برای گردشگران طراحی شد. با تعریف چهار بخش موضوعی شامل خاک، آتش، آب و هوا، گردشگران چهار نیم‌روز را با چهار نوع زیست متفاوت تجربه خواهند کرد. انتخاب این عناصر امکان حضور در فضا را به واسطه ارتباط حداکثری میان حواس پنجگانه و آن‌چه در حال رخ دادن است، فراهم کرده و در نهایت طراحی فرم و عملکردی که بتواند به واسطه کنار هم قرارگیری دو ابژه، بستری برای حضور ایجاد کند، پاسخ نهایی ما به این چالش بود.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو معماری کالبد
نام معمار/ طراح مسئول: محمد رحیمی‌زاده، شقایق نعمتی
نام اعضای تیم طراحی: محمد رحیمی‌زاده، شقایق نعمتی، نسترن شعبان‌زاده، اشا آتشبند، طناز احمدی‌نسب، زیبا باغبان، پگاه صامعی، پردیس احمدی

 

عنوان پروژه: خانه دزفول
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: خوزستان، دزفول
بیانیه پروژه:
همواره در تاریخ این سرزمین جایگاه خانه بیش از یک سرپناه بوده است.خانه جایست امن برای زیستن، اندیشیدن و با هم بودن .خانه همواره به درون توجه داشته و به جغرفیا و فرهنگ بستر خود بی تفاوت نبوده و پیوسته کوشیده فضاهایی آرام در کنار طبیعت برای اعضا خانواده ایجاد کند.
اما امروزه متاثر از شرایط سیاسی و بی ثباتی اقتصادی خانه تبدیل به کالایی برای سرمایه گذاری شده و کمتر نشانه ای از ساختارها و دغدغه های گذشته‌اش در آن پیداست .از این رو در خانه دزفول سعی کردیم ساختاری پیشنهاد دهیم که به خانه بیش از یک دارایی مالی بلکه به عنوان مکانی برای باهم زیستن و رشد کردن در نگاه کند.   
زمین پروژه درون بافت متراکم شهر دزفول و در انتهای کوچه ای سه متری قرار دارد ،نمای قابل رویت محدودی رو به بیرون داشته و از هر طرف با ساختمان‌های اطراف محاصره شده است .کارفرما با انگیزه افزایش سرمایه و همچنین ایجاد امنیت بیشتر برای ساختمان قصد داشت در این زمین آپارتمانی چند طبقه ساخته و از یکی از واحدها به عنوان خانه خود استفاده کند.
در روند پیشبرد این پروژه سعی کردیم کارفرما را نسبت به کیفیت‌های گذشته معماری خانه همچون موضوع محرمیت و فضاهای باز خصوصی آگاه کنیم و برای نگرانی‌های او نسبت به مسئله امنیت راه حل هایی پیشنهاد دهیم و او را مجاب کنیم تا خانه ای تک واحدی در این زمین خاص و با پتانسیل بنا کند.
در این پروژه کوشیدیم آنچه از معماری گذشته آموختیم را در قالبی معاصر بیان کنیم .نمای محدود خانه از بیرون در عین آرامش و تواضع نشانه‌هایی از درون دارد و همچون معماری گذشته ایران فرد را آماده اتفاقات ویژه در دنیای درون می‌کند.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: دفتر طراحی نگرش بنیادین
نام معمار/ طراح مسئول:محسن کاظمیان فرد، پریما جهانگرد
عکاس: پرهام تقی‌اف

 

عنوان پروژه: بوتیک ال (L)
تاریخ طراحی/ساخت: 1401
موقعیت پروژه: گیلان، لنگرود
بیانیه پروژه:
روند شکل‌گیری طرح بر سه اصل استوار است: اقتصادی بودن، انعطاف‌پذیری در توسعه‌ی طرح، و قابلیت تطبیق‌پذیری با فضاهای مختلف. با توجه به استیجاری بودن مکان، هر سه مورد برای پروژه بسیار مهم و قابل توجه است از طرفی با توجه به حساسیت مالک در نگهداری فضا، نیاز به یک طراحی قابل جمع‌آوری و خودایستا بوده که کمترین میزان آسیب و تخریب در دیوارها و کف و سقف داشته باشد.

با توجه به تنوع متریال‌های مناسب برای اینکار و آزمون و خطا در مقیاس کوچکی از متریال و ابزار مختلف، لوله‌های داربست همه موارد مدنظر را دارا بوده و از پروفیل گالوانیزه استفاده شده که مقاومت لازم را دارا بوده و بست‌های چندوجهی مخصوص پروفیل، به کاربر این اجازه را می‌دهد که رگال‌ها را با توجه به نیاز فضا تغییر و توسعه دهد.

کاربری فضا بوتیک پوشاک زنانه بوده و با الهام از محصول قابل ارائه، از تار و پود بافت پارچه در طراحی الگوبرداری شده و پترن زمینه طراحی پروژه را تشکیل داده که در دیوار شاخص فضا و چیدمان داربست و طرح تابلو از آن استفاده شده است و در کنار آن رنگ زرد به عنوان مکمل الگوی انتخابی به عنوان رنگی گیرا و شاخص در جذب مخاطب انتخاب گردید

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: شرکت معماری بن
نام معمار/ طراح مسئول: آناهیتا عباسی، مهنا رستگار سیکارودی
نام عکاس: مهنا رستگار سیکارودی

 

عنوان پروژه: پروژه کتوم
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: گیلان، لاهیجان
بیانیه پروژه:
در بسیاری از مناطق ایران، فضاهای مکث به عنوان نقاط عطف مورد توجه قرار داشته‌اند. این فضاها مکان‌هایی هستند که خاطرات در آن‌ها شکل می‌گیرند؛ جایی که با حضور مردم، زندگی جریان پیدا می‌کند.
بی‌توجهی به این مساله در موارد بسیاری، از کیفیت طراحی فضاهای مکث کاسته است. در استان گیلان، از گذشته تا به امروز، فضاهای سرزنده‌ای وجود داشته که باعث شکل‌گیری فضاهای مکث و جمعی شده‌اند و با گذشت سال‌ها، همچنان خاطرات و وقایع مختلف را در هم تنیده‌اند. فضاهایی مانند تل انبارها، چای‌خانه‌ها و کتوم‌ها همگی از جمله این فضاها به شمار می‌آیند، اما متأسفانه امروزه بسیاری از آن‌ها رو به فراموشی هستند.
در این پروژه، سعی شده است اهمیت فضاهای مکث برای خلق فضایی سرزنده و فعال مورد بررسی قرار گیرد. پرسش اصلی این است که چگونه می‌توان فضایی را طراحی کرد که علاوه بر ایجاد فضای مکث، از الگوی خانه‌های سنتی گیلان نیز بهره‌برداری کند؟ به عبارتی، چگونه می‌توان شیوه‌ای از ساخت را به کار گرفت که علاوه بر توجه به فرهنگ و زمینه، تکنیکی را انتخاب کرد که در گذشته نیز مورد استفاده قرار می‌گرفته است و در عین حال چگونه می توان از سازه به عنوان یک فضای عملکردی مانند نشستن و استراحت استفاده کرد و ارزش افزوده ی دیگری علاوه بر ایستایی به آن داد؟

کانسپت:
نقش سازه در شکل‌گیری خانه‌های سنتی گیلان بسیار برجسته و اساسی است. عوامل اقلیمی و فرهنگی منطقه باعث به وجود آمدن شیوه‌های خاصی در ساخت این خانه‌ها شده‌ است.
در ساختمان‌های سنتی گیلان، شالوده نقش کلیدی‌تری در سازه ایفا می‌کرد؛ زیرا وزن ساختمان به طور مستقیم بر روی شالوده قرار می‌گرفت. تکنیک ساخت این خانه‌ها به گونه‌ای بود که الوارها به صورت اتصال دوبل چوبی بر روی یکدیگر چیده می‌شدند تا بستری مناسب برای قرارگیری سازه ایجاد کنند.
در این پروژه، هدف آن است که فضایی فعال و جذاب ایجاد شود که بتواند با محیط اطراف ارتباطی متفاوت برقرار کند. چنین فضایی از طریق جریان عناصر طبیعی مانند نور و هوای آزاد، امکان تعامل و ارتباط بین افراد را فراهم می‌سازد.
همچنین، استفاده از چوب تراورس و مواد بازیافتی مانند ریل‌های راه‌آهن، علاوه بر پاسخگویی به نیازهای پایداری و حفظ محیط زیست به ایستایی و دوام سازه نیز کمک کند.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو معماری بودن
نام معمار/ طراح مسئول: امیر خرقانی، الهام اصغرپور
نام عکاس: رنی سرکیسیان
همراه پروژه: مجری پروژه: سروش اطهاری، امیر خرقانی

 

عنوان پروژه: مزرعه کلیشاد
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: اصفهان، کلیشاد
بیانیه پروژه:
مَــزرَعِـه کِلیـشاد (اصفهان)در سال 1348 شمسی در مزرعه آقای امین، خانه‌باغی برای رفع نیازهای آن روزهایشان ساخته میشود. این مزرعه با مساحت حدود 50 جریب زمین واقع در محدوده منطقه کشاورزی کلیشاد در جنوب زاینده‌رود و در غرب اصفهان واقع شده است. که ساختمان آن طی گذشت سالیان به متروکه‌ای تبدیل شده که دیگر پاسخ‌گوی نیازهای امروز خانواده نیست.
بازیافت فضا
چگونه می‌توان با درنظر گرفتن این که ساختمانهای زیادی در این مناطق در دهه‌های 40 و 50 شمسی ساخته شده که ارزش معماری خود را دارند ولی به صورت بهینه پاسخ‌گوی نیازهای کاربران معاصر نیستند و به همین دلیل به حالت متروکه درامده یا در حال تخریب هستند را  با حفظ پتانسیل‌های موجود، برای نیازهای امروز آماده کرد؟
طـراحی مصرف
با در نظر گرفتن مختصات پروژه و شرایط اقتصادی و زیست محیطی تصمیم گرفتیم خارج از راهکارهای معمول و متداول، روند و روش ساخت را نیز طراحی کنیم تا بتوانیم به راه‌حلی دست پیدا کنیم که متریال کمتری مصرف و همچنین نخاله محدودتری تولید شود.برای رسیدن به این منظور سه اصل: کم مصرف کردن، دوباره استفاده کردن و بازیافت را دردستورکار قرار دادیم.
فرایند تخریب و پروسه ساخت خود را با فرایند دیزاین هماهنگ کردیم و هر قسمت از آن که لازم بود کم شود را کاسته و آنها را در پالت متریالی خود قرار دادیم و از آن پالت به دست آمده به عنوان بانک مصالح مشخص برای ساخت خود در ایجاد ظرفیتهای جدید پروژه استفاده کردیم.
آتل‌بندی
برای تبدیل این ساختمان به یک کوشک، سازه‌ای فلزی با ساختار جدید را داخل بنا اضافه کردیم تا بتوانیم علاوه بر حذف بخشی از دیوارهای باربر، سازماندهی فضا را از اتاق‌های کنارهم  (اما جدا) را به فضاهای همگن و مرتبط با هم تبدیل کنیم.
گچ و خاک پوسیده روی دیوار‌ها و زیر سقف را تراشیده و قسمت‌های باقی مانده از مرحله کاستن را به همان صورت پرداخت کردیم تا تکتونیک بنا را به صورت نمایان نشان دهیم.
بیرون با ایجاد صُفه و پلکان های آجری، برای ارتباط بین بام‌ها سطوحی برای استفاده عمومی تر در تعامل با مزرعه به وجود آوردیم. در درون با همان دستورکار ارتباط بین فضاهای داخل را ایجاد کردیم و با ساخت پنجره «تمام‌بازشو» درون و بیرون را با هم مخلوط کردیم.
در نما نیز برای حفظ خاطره و پرهیز از اضافه‌کاری در حداقل‌ترین برخورد تنها الحاقاتی که به آن شده بود را حذف و با استفاده از پالت متریالمان اصلاح نمودیم.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو سه‌بر
نام معمار/ طراح مسئول: ادیب ایروانی، محسن خزدوز
نام اعضای تیم طراحی: مهسا مرادی
نام عکاس: احسان حاجی رسولیها
پرزنت:مهسا مرادی، مریم تویسرکانی

 

عنوان پروژه: آرشیو پرتقالی
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: مازندران، ساری
بیانیه پروژه:
همه‌ی آدم بزرگا یه روزی بچه بودن ولی فقط تعداد کمی از اونا، اینو یادشونه
بزرگ شدن مشکلی نداره؛ فراموش کردن مشکل داره
فقط بچه ها هستن که میدونن دنبال چین
شازده کوچولو پرسید: به من توصیه می‌کنی کجا رو ببینم؟
جغرافیدان پاسخ داد: سیاره زمین. نام و آوازه خوبی دارد!
شازده کوچولو از گل سرخ پرسید: آدم‌ها کجایند؟
گل گفت: باد به اینور و آن‌ورشان می‌برد، این بی‌ریشگی حسابی اسباب دردسرشان شده
آرشیو پرتغالی موجودیست از یک خانواده‌ی بزرگ که هر کدام برنامه‌ای بسیار “بیهوده” و غیرضروری دارند. او پاهایی دراز دارد. شاید برای رد شدن از وقایع به پاهایی اغراق شده و دراز نیاز دارد
او موجودیست با پاهای دراز که فعلا توی یک باغ پرتغال زندگی می‌کند.
این پروژه در شهر ساری در یک باغ پرتغال به مساحت 1200 متر مربع قرار دارد. مساحت زیر بنای آن ده متر مربع و مساحت کل آن 20 متر مربع است.
کارفرما یک بیزنس من موفق است که بهای سنگینی برای این موفقیت داده است، اون سال‌هاست که آرشیوی جمع کرده از کتاب‌ها و فیلم‌هایی که دوست دارد ببیند و بخواند و هیچ وقت فرصت نکرده است، چون بیزنس من موفقیست.
آقای فتوحی یک آدم فیلم‌باز است و از شلوغیای زندگی به باغ پرتغال پناه آورده، به دنیای فیلم و خیال
آرشیو پرتغالی جاییست برای پناه بردن از کسالت باری و پوچی زندگی به دنیای خیال
اما یه قانون دارد. باید به تنهایی توی این موجود دراز پا وقت گذروند..
توی آرشیو پرتغالی میشه تمام فیلم‌ها و کتاب‌هایی که آقای پرتغالی از بچگی تا الان جمع کرده را پیدا کرد.
طراحی پروژه در راستای مطالعات چندین ساله‌ی دفتر ما روی فضای پرفورماتیو است. آرشیو پرتغالی از مجموعه‌ی موجودات است. در این پروژه امکان بدنمند بودن پروژه و کاراکتر مستقل آن از بستر مورد پرسش قرار گرفته شده است.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو سپیده علمی
نام معمار/ طراح مسئول: سپیده علمی
نام اعضای تیم طراحی: حامد کمال‌زاده، امید گلشن، کوثر غفوری‌نژاد
کارفرما و مدیر پروژه و مشاور سازه: اسلان فتوحی

 

عنوان پروژه: آپارتمان مسکونی میان‌بافت- 124
تاریخ طراحی/ساخت: 1401
موقعیت پروژه: تهران، پاسداران، گلستان دوم
بیانیه پروژه:
پروژه‌ی میان‌بافت- 124 یک آپارتمان مسکونی 5 طبقه است که در بافت شبکه‌ای شهر تهران در منطقه پاسداران، با تیپولوژی
مرسوم ساختمان‌های میان‌بافت (Infill) با ضابطه‌ی 2+60% قرار دارد که جعبه‌های کلیشه‌ایِ هم‌سانِ تکرار‌شونده در کنار هم، یک جداره‌ی صلبِ شهری را پدید می‌آورند.
بافت غالب این منطقه در گذشته ساختمان‌های ویلایی 2 طبقه بود. پروژه از یک سمت در امتداد این جداره‌ی صلب (کنار چندین ساختمان به صورت جعبه‌های با حداکثر تراکم) قرار گرفته و از سمت دیگر 2 ساختمان ویلایی دو طبقه کنار پروژه است و به احتمال بسیار زیاد طی چندین سال نمای سوم پروژه از این سمت در شهر نقش بازی می‌کند. دقیقاً روبروی پروژه نیز یک آپارتمان با نمای رومی قرار دارد که دو طرف آن ساختمان‌ ویلایی 2 طبقه است. زمانی که پروژه به دست ما رسید سازه‌ی آن تا طبقه‌ی دوم ساخته شده بود.
مسئله‌ی پروژه برای ما اینگونه شکل گرفت که:
در جهت تغییر تیپولوژیِ مرسوم جعبه‌ها‌ی میان‌بافت  (Infill)(با ضابطه‌ی 2+60% )، چه امکان‌هایی را می‌توان در ارتباط با دو موضوع کشف کرد:

1.ارتباط و اتصال ساختمان با شهر 2. ارتباط درون و بیرون

استراتژیِ طراحی حاصل یک شکست است. حجم پروژه حاصلِ شکست و روی هم لغزیدن دو جعبه است که شکاف‌های ایجاد شده از این جابه‌جایی در دو طرف،کنج‌ها را با اهمیت می‌کند. خط شکست دو جعبه در امتداد خط آسمان و تراز ارتفاعیِ ساختمان‌های ویلایی دو طبقه‌ی مجاور است. با این استراتژی می‌خواستیم به چند موضوع پاسخ بدهیم:

دو طبقه‌ی اول پروژه در ارتباط با ساختمان دو طبقه‌ی ویلایی مجاور قرار می‌گیرد و با آن گفتگو می‌کند و اثر این ساختمان‌های ویلایی 2 طبقه که بافت غالب منطقه را تشکیل می‌دادند در پروژه ماندگار می‌شود.

خطوط قوی نمای شهری در پروژه امتداد می‌یابد و اتصال پروژه با شهر تعریف می‌شود. از طرفی با این کار و به واسطه‌ی استفاده از تراس‌های عمیق در کنج‌ها، شکستی در دیواره‌ی صلب شهری ایجاد کردیم.

تأکید بر کنج‌ها با قرارگیری تراس‌های عمیق، امکان استفاده از کوریدور شهری بازِ دو طرف ساختمانِ با نمای رومیکه دقیقاً روبروی پروژه قرار گرفته را فراهم می‌کند. این ساختمان با نمای رومی دید و منظر از درون به بیرون را محدود به خودش کرده بود.

نمای سوم پروژه از سمت ساختمان ویلایی مجاور را فعال کردیم.

سعی کردیم از پوسته‌ی دو بعدی فاصله بگیریم و پروژه را به یک حجم سه‌بعدی تبدیل کنیم و برای این کار از 2 راه‌حل استفاده کردیم: فعال کردن نمای سوم پروژه، اتصال و امتداد حجم از بیرون به درون پروژه

متریالیتی

برای اینکه پوسته را زنده و متغیر کنیم از آجربا ایجاد بافتی زِبر و برجسته استفاده کردیم که در طول روز سایه‌ و عمق متفاوتی ایجاد کند. از طرفی بافت زبر آجری بر مبنای حجم پروژه به فضای درون کشیده می‌شود و به عبارتی به این مسئله که می‌خواستیم نما را از پوسته‌‌سازی دو بعدی به یک حجم سه‌بعدی تبدیل کنیم، کمک می‌کند.

محرمیت

در خانه‌های آپارتمانی در ایران، خصوصاً در بافت شبکه‌ای و پرتراکم تهران، محرمیت مسئله‌ای با اهمیت است، به عبارتی اینکه چه امکان‌هایی را می‌توان در اتصال فضای درون و بیرون در جهت پاسخ به مسئله‌ی محرمیت کشف کرد؟ در این پروژه ما از پنل‌های متحرک آجری در جهت 3 هدف عمده استفاده کردیم: 1. این پنل‌ها یکپارچگی بیشتری به حجم پروژه می‌دهند خصوصاً زمانی که بسته باشند. 2. با توجه به اینکه روبروی پروژه ساختمان نمای رومی به فاصله‌ی اندکی قرار دارد، با وجود این پنل‌ها امکان محدود کردن دید به ساختمان روبرو و استفاده بیشتر از تراس‌های واقع در کنج‌ها که عمق دید بیشتری به شهر دارند فراهم می‌شود (با توجه به اینکه دو طرف ساختمان نمای رومی مقابل دو ساختمان ویلایی قرار دارد). 3. روز‌ها با توجه به نور بیرون و اینکه درون خانه دیده نمی‌شود پنل‌ها می‌توانند گشوده شوند و شب‌ها که داخل خانه روشن‌تر از بیرون است و از بیرون فضای درون دیده می‌شود پنل‌ها می‌توانند بسته شوند و این روند، هم نما را متغیر می‌کند (در راستای اینکه بافت آجری زبرِ نما هم در ساعات مختلف روز سایه‌های متفاوتی ایجاد می‌کند که پوسته را زنده و متغیر می‌کند) و ساختمان بدون استفاده از پرده هم می‌تواند کار کند و هم اینکه پاسخی به مسئله‌ی محرمیت بدهد.  

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: دفتر معماری “همه‌شهر”
نام معمار/ طراح مسئول: مازیار قاسمی‌نیا
نام اعضای تیم طراحی: پیمان نوذری، محمد محمدزاده، شقایق کریمی، آلما ولی‌پور، ماه‌آفرید کاظمی
بازنمایی و ترسیم: آوین هاشمی
ماکت: علی جهانی
نام عکاس: دید استودیو
اجرا: مسعود قنبری
نظارت بر اجرا: مازیار قاسمی‌نیا
کارفرما: محمود قنبری

 

عنوان پروژه:آپارتمان پاکت میانی
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه:تهران
بیانیه پروژه:
این پروژه­ی بازسازی تلاش می­کند با نگاه دقیق به عملکرد و همچنین ریشه‌های تاریخی، جان تازه‌ای به آپارتمان ‌بخشد و تجربه‌ای فضایی منحصربه‌فرد ایجاد کند که گذشته و حال را به شکلی یکپارچه در هم ‌آمیزد.

در ارتفاع بالا از خیابان‌های پر رفت و آمد تهران، آپارتمانی مسکونی به مساحت 211 متر مربع در طبقه دوازدهم یک برج مدرن ۵۰ ساله دستخوش تغییر است. این مجتمع مسکونی که بر روی زمین­های یک روستای قدیمی و امحا شده، در حوالی دهه چهل ساخته شده است، گامی در جهت گسترش تهران قدیم به سمت شمال و همچنین مدرن شدن آن محسوب می‌شود. پلان آپارتمان مطابق با طرح رایج زمان خود شامل اتاق‌های خواب خصوصی در شمال، فضاهای عمومی در جنوب و بخش‌های خدماتی مانند آشپزخانه در میانه طراحی شده بود. فضای عمومی ارتباطی با جذاب‌ترین ویژگی سایت، یعنی چشم‌انداز شمالی خیره‌کننده، نداشت.

کشف گذشته: بومی برای نقشی نو. مرحله اولیه شامل فرآیندی به نام «تصفیه فضا» بود. لایه‌های نازککاری برداشته شد تا زیبایی خام سازه بتنی اصلی آشکار شود که گواهی بر ۵۰ سال قدمت ساختمان است. این پاکت بتنی پیرامونی که ستون­ها و رایزرهای تاسیساتی اجزای باقی­مانده و غیر قابل پالایشِ آن بوده­اند، به عنوان پس‌زمینه‌ای خشن اما جذاب، مرزهای قلمرو طراحی ما را تعریف می‌کند.

تولد «پاکت میانی»:  کاتالیزور تغییر. با ارجاع به مرزهای این قلمرو، مداخله اصلی طراحی حول محور معرفی یک «پاکت میانی» _ساخته شده از آجر گرم و دعوت­کننده_ می‌چرخد. این پاکت آجری به عنوان قلب آپارتمان آشپزخانه را در خود جای داده و دسترسی به اتاق خواب‌ها را نیز فراهم می‌کند و نقش مهمی در تعریف سازماندهی فضایی، جداسازی بخش خصوصی (اتاق خواب‌ها) از بخش نیمه‌عمومی (سیرکولاسیون و آشپزخانه) و هر دو از فضای عمومی ایفا می­کند. مهم‌تر از آن، محیطی پویا و لایه­بندی شده ایجاد می‌کند که مرزهای بین عملکردها را محو و حس کشف را هنگام حرکت در فضا تقویت می‌کند. این پاکت همچنین به عنوان یک تهی افقی فضاهای عمومی را از جنوب به مرز شمالی آپارتمان متصل و از این طریق جریان هوای طبیعی و دید و منظر را برای بخشهای عمومی آپارتمان فراهم می­کند.

بازآفرینی آشپزخانه: تلفیق عملکرد و تعامل.  الگوی «آشپزخانه­ی توزیع شده» از مطالعه انواع مختلف آشپزخانه­های آپارتمانی حاصل شده است. طرح آشپزخانه­های مرسوم، چه اتاق بسته و چه باز (Open)، دستخوش دگرگونی می‌شود. با رهایی از محدودیت‌های معمول، آشپزخانه پس از تجزیه به رویدادهای اصلی خود، اکنون در داخل پاکت میانی با نظم متفاوتی توزیع شده است. مناطق عملکردی(Functional zones) مانند شستشو، پخت و پز، آماده‌سازی، نگهداری و ناهارخوری به صورت استراتژیک جانمایی شده­اند و هر بخش فضای مشخصِ طراحی شده­ای را در داخل پاکت آجری اشغال می‌کنند. این رویکرد جدید نه تنها به دنبال کارایی است، بلکه امکان تجربه پخت و پز اجتماعی و تعاملی بیشتری را نیز برای خانواده فراهم می‌کند.

بازتاب‌های گذشته: اشاره‌ای ظریف به تاریخ. با بررسی دقیق‌تر، طرح نهایی ارتباط جالبی با الگوی مسکونی سنتی نشان می‌دهد. این الگوی مربع نه قسمتی که دارای یک فضای عمومی متقاطع مرکزیِ احاطه شده توسط اتاق‌های گوشه است، اغلب دارای یک حیاط مرکزی یا یک حیاط جانبی بود. در این تفسیر معاصر، ما عنصر «حیاط» را با تبدیل فضاهای عمومی _پذیرایی(جایی برای ضیافت مبلها که در بیشتر اوقات ما به آن دعوت نیستیم) و نشیمن_ به یک «حیاط فرضی» بازتصویرسازی می‌کنیم. پرتو آفتاب، صدای آب، نسیم ملایم، سرسبزی گیاهان، تاب‌ و فرشینه حصیری حال و هوای خانه­های حیاط­­دار گذشته را بازتاب می‌دهند. هر چند در بهترین حالت این وضعیت تصوری از یک حیاط داخل فضایی بسته است؛ «آن»ِ میل کردن به تجربه­پذیری یک امر غیرممکن

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی:دفتر معماری کراس
نام معمار/ طراح مسئول:مهرداد مکارمی
نام اعضای تیم طراحی: تینا شاه‌نظری، نیلوفر میرمحمدعلی
مشاور تاسیسات:مجتبی عرب‌پور
نام عکاس: استودیو نیل
کارفرما:گروه پایگان
اجرا: کراس-پایگان

 

عنوان پروژه: روستا سرای کمشهر
تاریخ طراحی/ساخت: 1402-1400
موقعیت پروژه: سیستان و بلوچستان، شهرستان کنارک روستای کمشهر
بیانیه پروژه:
پروژه “روستا سرای کمشهر” با هدف ارتقای کیفیت زیست اجتماعی و توسعه ی اقتصادی جامعه محلی با تمرکز ویژه بر بهبود وضعیت زنان و کودکان بلوچ طراحی شده است.هدف اصلی، ایجاد فضایی بود که در آن ایده‌ها، فرهنگ‌ و آرزوهای مردم محلی در کنار هم رشد کنند و نیازهای اساسی آنان بر مبنای شناخت عمیق و احترام به ارزش‌های محلی و بومی در نظر گرفته شود.یکی از اهداف کلیدی پروژه، ایجاد بستر اقتصادی جدید برای مردم روستا بود که عمدتاً به شغل‌هایی چون صیادی و قاچاق سوخت وابسته بودند که با بهره‌گیری از مهارت‌ها و صنایع بومی مانند سوزن‌دوزی، حصیربافی و سایر صنایع دستی منجر به ارتقا سطح درآمد و معیشت مردم روستا در یک روند پایدار و دایمی خواهد شد. این رویکرد حتی می تواند در آینده منجر به  مهاجرت معکوس جوانان به روستا شود.پروژه، همچنین به حضور زنان و دختران در فرآیندهای اقتصادی و اجتماعی توجه ویژه دارد. مشارکت آن‌ها در تولیدات و فعالیت‌های اقتصادی به احیای جایگاه اجتماعی زنان در فرهنگ بلوچ کمک می‌کند. در نهایت، این پروژه تنها به ساخت یک بنا محدود نشده بلکه فرصتی برای ایجاد یک روند توسعه پایدار با تأکید بر نیازها و ارزش‌های محلی می‌باشد.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو معماری و دیزاین دوازده – هفده
نام معمار/ طراح مسئول: نگار دولتی
نام اعضای تیم طراحی: علیرضا حسین آبادی، حسین علی رهبری، محمدرضا تهرانی، الهام قاسمی، الهام مختاری،حانیه ظفری، سهیل عالمی، فائزه ارشد، وحید طهماسبی.
مشاور سازه: محمدامین قاسمی
مشاور تاسیسات: شرکت کیسون
نام عکاس: معراج امانی
همراه پروژه: فرامرز پارسی، نیما صادقی نژاد، ، علی شادلو، دهیار محترم روستای کمشهر مراد آب سید و اهالی خونگرم روستای کمشهر.
پرزانته و طراح داستان مصور: وحید طهماسبی

 

عنوان پروژه: پوشش محافظ برای کاخ آپادانا
تاریخ طراحی/ساخت: 1400
موقعیت پروژه: فارس، مرودشت
بیانیه پروژه:
در طراحی در یک اثر تاریخی مهم چه رویکردی را باید پی گرفت؟ آیا «تاریخ» ثابت، قطعی و تمام شده است؟ یا می‌توان آن را محملی برای تخیل، روایت و آفرینشگری در نظر گرفت؟ آیا گفتگو با تاریخ صرفا به معنای سرخم کردن در برابر آن است؟ دانش تاریخی امروز به مدد مطالعات و کاوش‌های باستان‌شناسی، ما را نسبت به تخت جمشید آگاه کرده است. اما برای قرن‌ها، این دوران که محل اتصال تاریخ اسطوره‌ای و تاریخ واقعی و بستری برای داستان‌سرایی و خیال‌پردازی بوده است. تخیل محلی برای آفرینش است. در خیال است که می‌توان زمان‌ها را به هم پیوند داد.

پوشش محافظ ایوان شمالی کاخ آپادانا، در قالب یک توده شفاف و سبک تعریف شد که درون و بیرون را بدون ایجاد مرز قطعی جدا می‌کند. نحوه ساماندهی کالبدی این توده به شکل تونلی است که بازدیدکننده را به سفری در درون خود برای خواندن قصه‌ای از تاریخ فرا می‌خواند و تجربه فضایی متفاوتی به درک ایوان اضافه می‌کند. فضایی که در دل یک توده شفاف توسط مخاطب بدون آنکه ارتباطش را با بیرون کاملا قطع کند، تجربه می‌شود.

منطق شکل‌گیری فرم این توده بر اساس درهم‌تنیدگی چند کُره است که محصول آن پوسته‌ایست پُرشده از هوای فشرده و کم‌وزن که در نقاط مشخصی و از طریق پایه‌های سبک بتنی به زمین متصل می‌شود تا ایستایی لازم را تأمین کند. استفاده از ترکیب‌های متفاوت گازهای پرکننده می‌تواند قابلیت ایجاد رنگ‌ها مختلف و کنترل دید و سایه‌اندازی را در بهره‌برداری تأمین نماید. همچنین با تعبیه منبع نور در داخل پوسته، توده در شب به یک شی نورانی تبدیل می‌شود. به این ترتیب در رویدادهای مختلف اتمسفر و کیفیت‌های متنوع فضایی خلق خواهد شد. علاوه بر این روی این پوسته قابلیت پروجکشن و بازنمایی محتوای تصویری از رویدادهای مهمی که این اثر از سر گذرانده مثل سوختن تخت‌جمشید وجود دارد.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو طراحی معماری پراگماتیکا
نام معمار/ طراح مسئول: محمدرضا محب‌علی
نام اعضای تیم طراحی:فرزاد حاج‌شریفی، زهرا جهانی، علیرضا حسینی‌پور
رندرینگ: پیمان نوذری
گرافیک: حسین خراسانی

 

عنوان پروژه: کلینیک پارک‌وی
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: تهران، پارک وی
بیانیه پروژه:

طراحی داخلی کلینیک پارک وی با مساحتی محدود (85 مترمربع) و فضای نامتناسب، تلاشی در پاسخ به نیازهای کارفرما برای بهره‌برداری حداکثری و ایجاد محیطی عملکردی و زیباشناسانه بود. چالش‌ اصلی پروژه فرم پلان بی‌شکل، ارتفاع کوتاه سقف و حضور پنجره‌های وسیع جنوبی بود که با وجود تأمین نور طبیعی و اتصال به چشم‌انداز شهری، نور خیره‌کننده و گرمای قابل‌توجهی به فضا تزریق می‌کردند. در مرحله نخست، با حذف تمامی المان های مازاد و مداخلات غیرضروری، بستری مناسب برای طراحی فراهم شد. تفکیک فضا به دو بخش انتظار و درمان، با خلق تضادهای بصری و متریالی میان احجام سفید و منحنی در زمینه‌ای سبز و زبر انجام شد. ازینرو با حذف خطوط تیز گوشه‌ و ایجاد ابهام در مرزهای فضایی، تلاش گردید سایه ی مقیاس محدود کلینیک در دید مخاطب کمرنگتر شود.

محور عملکردی-بصری پروژه، از فضای عمومی تا اتاق‌های درمان امتداد یافته و در مسیر خود، نور و منظره‌ی بیرون را از نمای جنوبی به درون و تا مرز شمالی ساختمان هدایت می‌کند. این محور، با استفاده از پوششی متخلخل و سیال از میلگردهای ظریف که به‌عنوان میزبان گیاهان رونده طراحی شده، حس یکپارچگی بصری را تقویت می‌کند. این شبکه‌ی سبز، علاوه بر سایه‌بان طبیعی برای کاهش نور خیره‌کننده، عنصری زنده و پویا به فضا افزوده و تا سقف و فضای میان اتاق‌های درمان نفوذ کرده است. در مرز میان اتاق های درمان که با این جداره ی سبز شفاف تفکیک می شود، با استفاده از شیشه‌های هوشمند، امکان ایجاد محرمیت در مواقع لازم فراهم شده است. اجرای جزئیاتی همچون میلگردهای ترانس با شابلون‌های دقیق، شیشه‌های منحنی، و استفاده از سیمان شاتکریت با تنالیته‌های متغیر (برای افزایش حسی ارتفاع)، بیانگر دقت و کیفیت اجرایی پروژه است. نهایتا طراحی این کلینیک سعی کرده با تلفیق دوگانه ی فرم‌های تندیس‌گون نرم در زمینه‌ای سبز و بروتال، تعادلی میان عملکرد و زیبایی‌شناسی برقرار کند و کیفیتی متمایز در طراحی فضاهای درمانی کوچک ارائه نماید.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: طرح و ساخت ازنو
نام معمار/ طراح مسئول: سولماز تاتاری، احسان توسلی
نام اعضای تیم طراحی: نیلا شاه‌محمدی
مشاور تاسیسات: مهدی مهرآوران
عکاس: استودیو نیمکت
مجری: طرح و ساخت ازنو
مدیر اجرایی پروژه: امیر حسین نجیمی، آرمین شاه محمدی
گرافیست: ندا جهانتاب

 

عنوان پروژه: حولی
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: خراسان رضوی، مشهد، روستای تاریخی کنگ
بیانیه پروژه:
حولی
قدرت قدم های کوچک
پرده اول: خانه‌ای تنها در محله‌ای متروکه
در قلب روستای تاریخی کنگ، خانه‌ای تنها قرار دارد که در محله‌ای که زمانی پررونق بود اما اکنون متروکه شده، جای گرفته است. در سال‌های اخیر، این روستای تاریخی با افزایش تعداد خانه‌های خالی مواجه شده است؛ خانه‌هایی که به دلیل مشکلات وراثتی و  و عدم تمایل به حفاظت از میراث معماری، بدون استفاده رها شده‌اند. در نتیجه، برخی از محله‌های روستا دچار ویرانی و متروکه شدن شده‌اند و سرزندگی گذشته خود را از دست داده‌اند.

پرده دوم: پاتوق کار عمیق
هدف این پروژه، احیای محله و کوچه ای بود که این خانه در آن واقع شده است. در ابتدا، تمرکز پروژه بر بازسازی این ساختمان متروکه بود، اما به مرور، دامنه‌ی آن گسترش یافت و الهام‌بخش مالکان سایر خانه‌های فرسوده‌ی همجوار برای مرمت املاک خود شد. پس از یک بازسازی جامع، این خانه به فضایی برای «کار عمیق» تبدیل شد؛ مکانی که محیطی آرام و بدون حواس‌پرتی را برای افراد فراهم می‌کند تا بتوانند با تمرکز بالا به فعالیت‌های خود بپردازند.

پرده سوم: چالش‌ها و جلب اعتماد جامعه‌ی محلی
این تلاش برای احیا، موجی از پروژه‌های بازسازی را در سراسر روستا برانگیخت و معماران دیگری را نیز به این حرکت پیوند داد. در مراحل نخستین، بحث‌هایی پیرامون حفظ و مرمت در برابر تخریب و نوسازی مطرح شد، اما در نهایت، بیشتر ساکنان از این پروژه حمایت کردند و به اهمیت آن در حفظ میراث فرهنگی جامعه‌ی خود پی بردند. این همراهی جمعی، به گفت‌وگوهای گسترده‌تر و اقدامات عملی برای حفاظت از خانه‌های متروکه در برابر مداخله‌های بیرونی انجامید و حس مالکیت و افتخار را در میان اهالی تقویت کرد.

پرده چهارم: پذیرش نواقص و محدودیت‌ها
این پروژه به‌جای دنبال کردن ایده‌آل‌گرایی مطلق، به پذیرش نواقص و محدودیت‌ها پرداخت و زیباییِ صنایع‌دستی محلی و مصالح بومی را ارج نهاد. با بهره‌گیری از تکنیک‌های سنتی و استفاده‌ی مجدد از عناصر موجود، طراحی پروژه توانست هویت روستا را حفظ کند و در عین حال، اصول پایداری و دسترس‌پذیری را نیز رعایت نماید. از طریق مداخلات حداقلی و تمرکز بر هماهنگی با بافت تاریخی روستا، این پروژه الگویی برای مرمت‌های آتی ارائه کرد که سادگی و قابلیت تکثیر را در اولویت قرار می‌دهد.

پرده پنجم: قدرت گام‌های کوچک
تنها چند ماه پس از تکمیل پروژه، نتایج مثبت آن نمایان شده است. ساکنان همجوار، به‌طور خودجوش اقدام به بازسازی خانه‌های متروکه‌ی خود کرده‌اند و این محله‌ی نیمه‌خالی را دوباره احیا نموده‌اند. با شرکت در نامسابقه ی  RED، این پروژه نشان می‌دهد که هدف آن، دستیابی به جایگاه برتر بر اساس معیارهای مرسوم طراحی نیست، بلکه تأکید بر اهمیت تلاش‌های فردی در حفظ روستاها و سایت‌های میراثی در سراسر جهان دارد. درک ارزش معماری روستایی کوچک و پذیرش پیشرفت تدریجی، در جلوگیری از زوال غیرقابل بازگشت بسیار حائز اهمیت است. تمرکز این پروژه بر «زنده کردن بافت روستا» و ترویج این ایده که «تغییرات بزرگ می‌توانند از قدم ‌های کوچک آغاز شوند»، چشم‌اندازی امیدوارکننده برای آینده ترسیم می‌کند.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام معمار/ طراح مسئول: پارسا پهلوان، سعید رمضانی
عکاس:مصطفی دلبریان، دیمن استودیو

 

عنوان پروژه: تَک
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: فارس، شیراز
بیانیه پروژه:
در این پروژه، مفهوم درون در تقابل با ایده‌های رایج نفوذپذیری و گشایش قرار می‌گیرد.
عرصه خدماتی به واسطه بیرون زدن از حریم و چارچوب متعارف خود و قرارگیری در جلوی فضا، یک لایه نیمه‌شفاف و مرزی فعال را تعریف می‌کند.
این مرز، نه به معنای جدایی و نه به منزله‌ی هم‌پوشانی است، بلکه یک حریم کنترل‌شده پدید می‌آورد که از یک سو به کنترل بصری و ایجاد درونی امن کمک می‌کند و از سوی دیگر امکان ارتباط مستقیم فعالیت‌های داخلی را فراهم می‌آورد و تجربه‌ی درک فضا را از آنی‌بودن به فرآیندی تدریجی تبدیل می‌کند.
مرز کشف درون را کند می‌کند.
کشف در اینجا به معنای عبور از مرحله‌ای به مرحله دیگر است. به جای آنکه تمامیت فضا به یکباره درک شود، تجربه‌ی درون به‌تدریج و با پیمودن این مرز شکل می‌گیرد. این رویکرد به ما این اجازه را می‌دهد که با گذر از لایه‌ی نیمه‌شفاف، وارد فضایی شویم که عملکردها و فعالیت‌های عرصه خدماتی (آشپزخانه) و درون (فضای سرو) به شیوه‌ای دقیق و به‌هم‌پیوسته با یکدیگر ارتباط پیدا می‌کنند.
درون به عنوان عرصه‌ای پویا، تجربه‌ی فضایی را به چیزی غیر از حرکت در طول و عرض تبدیل می‌کند و همواره با کشف جزئیات، تغییرات و تعاملات جدید همراه است. به این ترتیب، درون پس از عبور از مرز به طور دائم در حال تغییر است، فضایی که کاربران را به تامل، مشاهده و تجربه‌ی چندباره دعوت می‌کند.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام معمار/ طراح مسئول: حسین منوچهری
نام عکاس:  امیرعلی غفاری
همراه پروژه: گرافیست: اسما نوری

 

عنوان پروژه: فضای فاسد شده
تاریخ طراحی/ساخت: 140۲
موقعیت پروژه: البرز، شهر کرج
بیانیه پروژه:
سیب یکی از شاخص ترین میوه‌های تاریخ بشر است. چراکه بیشترین تاثیر را در شکل گیری آگاهی ما داشته است. به خصوص در سه لحظه بسیار مهم:
سیب ممنوعه‌ای که منجر به طرد آدم و حوا از بهشت شد.
سیبی که بر سر نیوتن فرود آمد و او را به تئوریزه کردن جاذبه ترغیب کرد.
سیب‌هایی که من در کیف مدرسه‌ام به عنوان خوراکی‌های فراموش شده پیدا می کردم.
سیب آخر نقطه عزیمت این پروژه مفهومی است. سوراخ‌ها با پیچ و تاب خوردن، چرخیدن، باز شدن و باریک شدن مدوام درون سیب فضاهای غار مانندی را شکل می‌دادند و پرسشی را مطرح می‌کردند: آیا فاسد کردن می تواند نوعی از خلق کردن فضا باشد؟ آیا معماری می‌تواند قلمروهای دیگری به غیر از ساختن و بازآفرینی را جتسجو کند؟ معماری چقدر می‌تواند تصادفی باشد؟ این پروژه قصد دارد تا جایگزینی برای راه‌های مقبول و معمول خلق فضا (سرهم کردن، باز کردن و رشد دادن) از طریق فاسد کردن پیشنهاد دهد.
فاسد کردن فرآیندی زمانمند و برنامه‌ریزی نشده است با نتایج غیر منتظره. این فرآیند در شرایط کاملا یکسان هربار می‌تواند به نتایج جدید منجر شود. برای ارجاع دهی به چنین رفتاری، فیلم “A Z & Two Noughts” (1985)  از پیتر گرینوی نحوه تغییر کردن اجساد در شرایط مختلف از طریق فاسد شدن را به خوبی نشان می‌دهد.
برای آزمودن چنین روشی برای خلق فضا باید دو عامل که می‌توانند به کلی نتیجه را دچار اشتباه کنند به دقت بررسی شوند: تعمد و تکتونیک. یا در این مورد روش فاسد کردن یا آنتی تکتونیک.
تعمد مسئله کنترل داشتن بر مسیر و نتیجه آن است. فاسد شدن اما ذاتا تصادفی است. به همین دلیل کنترل باید در آن به کمترین میزان برسد. با این وجود، از آنجایی که در این فرآیند به صورت کلی تصمیمی برای خلق کردن وجود دارد، نمی توان موضوع تعمد را به کلی حذف کرد.
تکنوتیک جنبه‌ی دیگری است که می‌تواند مسیر این آزمایش را به کلی تغییر دهد. از آنجایی که تکتونیک با ساختن مترادف بوده و فاسد کردن امری تخریبی است، به عبارتی نیاز بود تا آنتی تز تکتونیک باشد. به همین جهت “آنتی تکتونیک” به عبارتی برای اشاره کردن به این نوع از تخریب تبدیل شد.
تصمیم گیری در مورد نحوه اجرای پروژه توسط عواملی که تا کنون مطرح شدند، محدود شد. روش انتخابی برای ایجاد فضا از طریق فاسد کردن استفاده از آتش در نظر گرفته شد، چراکه کنترل کردن آتش تقریبا غیر ممکن است. بلوکی از جنس فوم بوسیله یک مشعل آتش زده شد. ذوب شدن این بلوک به باز شدن سوراخ‌هایی درون مکعب انجامید که بتدریج به یکدیگر متصل شدند.
نتیجه این آزمایش به سه سوال برای مداقه کردن رسید. آیا معماری عملی برای بازآفرینی زیبایی است؟ چه راه های دیگری برای فاسد کردن مصالح و رسیدن به فضا وجود دارد؟ چگونه تعمد و یا در این مورد عدم آن به معماری شکل می دهد؟

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: آن استودیو
نام معمار/ طراح مسئول: امید نیکوکار
نام اعضای تیم طراحی: لنا بهاری
نام عکاس: علیرضا فردی
همراه پروژه: علیرضا فردی، احسان موهبت، رویا حسینی پور، اردلان صدری

 

عنوان پروژه: گالری بدون دیوار
تاریخ طراحی/ساخت: 1400
موقعیت پروژه: کرمانشاه
بیانیه پروژه:
کارخانه‌ی قدیمی بیستون حدود چهل کیلومتر تا شهر کرمانشاه فاصله دارد و بسیاری از کارگران تمام وقت خود را در طول هفته در کارخانه می‌گذرانند و فرصت حضور در رخدادهای فرهنگی شهر را ندارند , و از طرفی کرمانشاه فضاهای فرهنگی بسیار محدودی دارد. در کارخانه فضایی ما بین سوله‌های بخش تولید بود که سال‌ها پیش به عنوان آشپزخانه استفاده می‌شد اما اکنون برای مدت‌ها بلا استفاده بود. ایده تبدیل این فضا به فضایی پرفورماتیو بود، برای پویا کردن ساکنین کارخانه که کارگران و کارمندان بخش تولید هستند و دعوت شهروندان و هنرمندان به این بخش برای اجرای برنامه و نمایش آثار.
فضای پرفورماتیو موضوعیست که سال‌هاست در مورد آن تحقیق و تجربه می‌کنیم و این پروژه یک پروژه‌ی تجربی بر این موضوع است. آیا می‌توان رفتار دیگری برای گالری متصور شد؟ آیا با ایجاد تغییر در این ساختار می‌توان تعامل با این فضا را تحریک کرد؟ آیا از این فضا می‌توان به عنوان عنصری موثر در روایت استفاده کرد؟
گالری‌ها اغلب فضاهایی هستند که آثار روی دیوارهای آن نصب میشود. اینجا به جای دیوار پنجره نقش اصلی را بازی می کند. پنجره به سمت داخل و بیرون امتداد پیدا کرده است تا مرز دیدن و دیده شدن را تا حد ممکن مخدوش کند. پنجره لایه‌ای بینابینی است که هم امکان عنصر دیوار را به ما بدهد و هم در صورت نیاز همان روزنه‌هایی را بسازد که فضای بیرون را قابل مشاهده کند.
پنجره‌های امتداد یافته که به فضای داخلی نفوذ کرده‌اند مکعب مرکزی را احاطه کرده‌اند و امر تماشایی ممکن است گاهی این سو و گاهی سوی دیگر قاب باشد.
بر هم زدن ساختار نمایش سوژه در این گالری به ما فرصت تماشا به گونه‌ای دیگر را می‌دهد و جابه‌جایی سوژه و ابژه را در حین حرکت میسر می‌کند .


وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: استودیو سپیده علمی
نام معمار/ طراح مسئول: سپیده علمی
نام عکاس: پرهام تقی‌اف
همکاران پرزنتیشن: حامد کمالزاده، پرهام قادری، سالار کشاورز، سحر نوری
مدیر ساخت:اصلان فتوحی
ناظر معماری:باربد علیمحمدی

 

 

عنوان پروژه: ویلا ونوش
تاریخ طراحی/ساخت: 1403
موقعیت پروژه: مازندران، ونوش
بیانیه پروژه:
این پروژه ویلا در شمال ایران و در منطقه‌ای قرار گرفته که بین دریا و جنگل های سرسبز واقع شده است و چشم‌اندازی خیره‌کننده به شمال و جنوب را ارائه می‌دهد. اما ضلع شرقی و غربی به دلیل وجود ساختمان‌های مجاور فاقد نماهای مطلوب است. در طراحی این ویلا، ما دو مفهوم شفافیت معماری را در نظر گرفتیم: شفافیت تحت‌اللفظی در اضلاع رو به طبیعت و شفافیت پدیده‌ای در طرفین رو به ساختمان‌های مجاور.
برای این منظور، با حذف مرزهای بین محیط ساخته شده و طبیعت اطراف، به دنبال تلفیق هماهنگ معماری با طبیعت در جهت شمال و جنوب بودیم. با این حال، به دلیل وجود ساختمان‌های مجاور، مجبور شدیم دید از سمت شرق و غرب را کور کنیم. با این وجود، با لغزش دیوارهای داخلی، شفافیت پدیده‌ای در این مسیر ایجاد کردیم که باعث کیفیت و غنای فضاهای داخلی می‌شود.
این ساختمان در مجموعه ای از لایه‌ها در راستای شمال به جنوب طراحی شده که در هم تنیده شده‌اند تا به طبیعت اجازه نفوذ به داخل و گسترش ساختمان به بیرون را بدهد. این رویکرد به داخل ساختمان گسترش یافته و با تعریف یک اکوسیستم غنی، چند سطحی و به هم پیوسته که متشکل از دنباله‌ای از فضاهای کوچکتر متنوع در سطوح مختلف است، ساختار داخلی ساختمان را تشکیل می‌دهد که پیچیدگی و تنوع را منعکس می‌کند.
در جهت شرقی-غربی، با همپوشانی و جابه‌جایی لایه‌ها، اتصالات و تجربیات فضایی غیرمنتظره‌ای ایجاد می‌شود. دیوارهایی که این لایه‌ها را از هم جدا می‌کنند، به عناصر پویایی تبدیل می‌شوند که فضاها را بازتعریف می‌کنند، فضای داخلی سیال و گسترده را تقویت می‌کنند بطوری که کشف و اکتشاف را تشویق کند. این چیدمان تضمین می‌کند که فضاها تا حدی در جهت شرقی-غربی پنهان می‌مانند و در عین حال منظره‌ای بی‌وقفه از مناظر اطراف را در جهت شمال به جنوب ارائه می‌دهند.
یک راه پله مرکزی و چند جهته سطوح مختلف ویلا را به هم متصل می‌کند و چشم‌اندازهای منحصر به فردی از منظره را از هر فرود ارائه می‌دهد. این فضاهای به هم پیوسته تجربه‌ای از حرکت مداوم را ایجاد می‌کنند، جایی که درک فضا با حرکت در ویلا تکامل می‌یابد. برای تقویت حس تداوم فضایی، یک ماده واحد – بلوک سیمانی – در سرتاسر ساختمان مورد استفاده قرار گرفت که ظاهر آن را یکسان کرده و در ارتباط آن را با محیط اطراف وقفه‌ای ایجاد نمی‌کند.

وضعیت پروژه: ساخته شده
نام طراح / دفتر طراحی: دفتر طراحی کورش رفیعی
نام معمار/ طراح مسئول: کورش رفیعی
نام اعضای تیم طراحی:محسن یزدیان، مهسا الهی، احسان دهقانی، شفق جاویدی، محمد صافی، زهرا اعظمی، زهرا نوری جمشیدی، سنا رستگار، پانته‌آ رفیعی، دریا ماکوئی، ناجیه یوسفی، نگین خرسندنژاد
مشاور سازه: نوید امیری
مشاور تاسیسات:گروه مهندسین مشاور سرماساز
نام عکاس: محمدحسن اتفاق
اجرا:مرتضی اسکندری
کارفرما: کریم پیرحیاتی

 

عنوان پروژه: همآب
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: ایران ، هرمزگان ، بندر کنگ
بیانیه پروژه:
جهان ما امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز به صلح دارد و این صلح تنها با تکیه به فرهنگ‌های غنی قابل دستیابی می‌باشد
دو مورد از مهم‌ترین دلایل جنگ دوری از یکدیگر و درک نشدن و دلیل دیگر منابع می‌باشد که جنگ بر سر آب در اینده نیز ملموس می‌باشد ما در این پروژه سعی کردیم به این دو مورد بپردازیم و راهکارهایی را در جهت نزدیکی و صلح ارائه بدهیم 
نیاز اصلی ما ترک تفکر ارتدکس‌گرایانه و پیش قدمی برای صلح می‌باشد این مهم می‌تواند توسط معماری مرزی ما که گسترده‌ترین آن در ساحل خلیج فارس دیده می‌شود به هدفی قابل دسترسی تبدیل شود
ما اینجا به دنبال یافتن اشتراکات فرهنگی برای ایجاد و توصیف مفهوم همگرایی در پروژه خود هستیم تا با یک یا چند خلق مشترک به یک نقطه (هم) در یک فعل مشخص برسیم.
چشم‌انداز …
همآب به عنوان یک مدل قابل تکرار در سواحل مختلف سعی در ایجاد سکونت‌گاهی برای افراد مختلفی ادارد این مکان متعلق به افرادی می‌باشد که سعی در ایجاد جهانی بدون مرز دارند و رنج وجود مرزها را متحمل شده‌اند
تبادل فرهنگی و سفر گپ …
روابط بین قاره‌ای، مدت هاست به واسطه سفری به نام گپ که توسط دریانوردان ایرانی تبادل فرهنگی گسترده بین ملل هند، اعراب، ایرانیان و افریقایی به خصوص ساکنین زنگبار در تانزانیا را ایجاد کرده بود و اثرات این موضوع به صورت روشن در برخی فرهنگ‌های مشترک و تاثیرات بین فرهنگی بین این ملل قابل مشاهده است از آفریقایی‌های شیرازی گرفته تا تاثیرات ادویه هندی در غذاها  که اغلب توسط دریانوردان ایرانی  جابه‌جا می‌شده است، این پروژه در حقیقت تلاش می‎کند در پیش قدمی میزبان افراد غیر ایرانی باشد و محلی برای تبادل فرهنگی و شناخت یکدیگرو 

در این نقطه عناصر تاریخی ارزشمندی نیز وجود دارند این پروژه سعی می‌کند به جای گذر از آنها مجددا آنها را به‌ کارگیری کند و با مطالعه روی ان سعی در ایجاد نگاهی برای برنامه ریزی یک پروژه شده است و به نوعی پروژه برای بازسازی یک محدوده تاریخی آن را احاطه می‌کند

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی: دفتر معماری دوران
نام معمار/ طراح مسئول: امیرمسعود آقاجانی‌زاده
مشاور سازه: حمید حسینی
همراه پروژه: فرامرز پارسی

 

عنوان پروژه:مدرسه زاهدان
تاریخ طراحی/ساخت: 1402
موقعیت پروژه: سیستان و بلوچستان، زاهدان، روستای ملوران
بیانیه پروژه:
ملوران، روستایی در سیستان و بلوچستان، با چالش‌های اقلیمی و اقتصادی متعدد مواجه است. شرایط دشوار این منطقه، تأثیر عمیقی بر فرهنگ، آداب‌ورسوم و معماری بومی آن گذاشته است. طوفان‌ها و گرد و خاک، به کاهش منابع آبی دامن می‌زنند و زندگی ساکنان را دشوار کرده‌اند.

برای مقابله با این شرایط، طراحی زیرزمینی مدرسه پیشنهاد شده که فضایی امن و مناسب برای دانش‌آموزان فراهم می‌کند. این راهکار، علاوه بر پناه دادن در برابر گرد و غبار، بستری برای تعاملات اجتماعی است. با این حال، هزینه‌های بالای اجرایی، چالشی دیگر محسوب می‌شود.

با استفاده از روشی نوآورانه در گودبرداری و سازه، هزینه‌ها کاهش می‌یابد. حفاری جداره‌ها به‌عنوان عناصر باربر، و بتن‌ریزی در این فضاها، پایداری سازه را تضمین می‌کند. این روش، مشابه پروژه‌های تاریخی مانند جرف الاحمر، باعث صرفه‌جویی در هزینه‌ها و بهره‌برداری از نیروی بومی می‌شود.

مدرسه ملوران با الهام از تاریخ و اقلیم منطقه، سازگاری با معماری بومی را حفظ کرده است. حداقل‌گرایی در طراحی، اجزای سازنده را به کمترین میزان کاهش داده و فضاها برای کاربری‌های متنوع در نظر گرفته شده‌اند.
فضاهای میانی، علاوه بر کاربردهای معمول، برای فعالیت‌های دیگری مانند غذاخوری و نمازخانه طراحی شده‌اند. سقف‌های گشوده، علاوه بر تأمین نور طبیعی، امکان فعالیت‌های واسطه‌ای را فراهم می‌کنند و انعطاف در چیدمان کلاس‌ها نیز مد نظر قرار گرفته است.
عدم تعریف محوری برای کلاس‌ها، انعطاف‌پذیری در چیدمان میزها را افزایش داده و دیوارها به عنوان صفحه نوشتن استفاده می‌شوند، به‌جای تخته سیاه.
حیاط اصلی مدرسه به بخش فوقانی منتقل شده و به‌عنوان بستری برای فعالیت‌های جمعی روستا طراحی شده است، تا مدرسه نقش اجتماعی خود را نیز ایفا کند.

وضعیت پروژه: آماده ساخت
نام طراح / دفتر طراحی:استودیو معماری شهر پل یادمان
نام معمار/ طراح مسئول:دانیال شاملو، شهربانو پارساکیان
نام اعضای تیم طراحی:علی رنجبری اردکانی، ستاره طهرانی، آنیتا یوسف‌زاده

ارتباط با ما
تلفن دبیرخانه: ۰۹۱۰۱۵۳۹۷۷۹ تلگرام : memaranmoaser ایمیل : red@caai.ir آدرس محل برگزاری رویداد نامسابقه قرمز ۲:
مرکز فرهنگی هنری آسمان خیابان ولی‌عصر، خیابان زعفرانیه، نبش خیابان فیروزکوه، پلاک۴۷ و ۴۹
کلیه‌ی حقوق مادی و معنوی نامسابقه‌ی قرمز متعلق به کانون معماران معاصر است.